Ook dit jaar is er de Drenkeling-prijs, gesponsord door Steven Wekdam. Hoe die prijs tot stand kwam vertelt hij in zijn eigen woorden:

Als jurylid mogen wij ieder jaar weer prachtige, goede verhalen maar ook minder goede en soms ronduit slechte verhalen lezen. Dat hoort immers bij onze taak net zoals het voorzien van die verhalen van een, al dan niet, zinnig commentaar. Een van de minder leuke taken is echter het diskwalificeren van verhalen, waarvan wij weten dat er door jullie tijd en moeite in is gestoken. Soms is dit noodzakelijk als gevolg van zaken die logischerwijs niet kunnen, zoals onnodig kwetsend, te gewelddadig of ronduit racistisch. Maar ook komt het met enige regelmaat voor dat een verhaal niet voldoet aan de kernvereisten, zoals het aantal woorden of omdat het niet voldoet aan genre of, in het geval van Waterloper, omdat het thema niet aanwezig is. Goede verhalen die door de regels niet mogen winnen en dus ook geen erkenning krijgen. Iets wat ik altijd als zeer frustrerend heb ervaren.

Ik heb na de eerste editie van Waterloper dan ook gemeend een kleine nieuwe prijs in het leven te moeten roepen omdat ik in de jaren dat ik nu heb mogen jureren eigenlijk ieder jaar wel een verhaal ben tegengekomen dat de toetsing aan de regelementen niet kon doorstaan. Een verhaal dat keihard gediskwalificeerd werd. Een verhaal dat eigenlijk gewoon heel erg goed was. Daarom is er nu de Drenkeling-prijs. Een prijs voor dat specifieke verhaal dat de pech had niet te voldoen aan de regelementen, maar anders misschien wel in hoogste regionen van de ranglijst was geëindigd. Ik wil graag die schrijver eren wiens inspanningen nu niet beloond worden.

Om het kort samen te vatten in de geest van Waterloper en in de bewoording haar bevlogen organisatrice “Hulde aan de schrijver die verzopen is in goede bedoelingen!”

Steven Wekdam